بررسی مقایسه‌ای آرای بهار و نیما یوشیج درباره‌ی شعر و شاعری

انقلاب مشروطه یکی از مهم­ترین عوامل تحوّل در حوزه‌ی سیاست، اجتماع، فرهنگ و ادبیات در عصر حاضر به شمار می­رود. از نتایج مهم این نهضت، تفکیک و تقسیم جامعه‌ی ایران به دو دوره‌ی سنتی و مدرن است؛ این تقسیم­بندی در ادب مشروطه و معاصر نمود تام و تمام داشته است. از جمله نتایج برخورد سنت و مدرنیسم در عرصه‌ی شعر فارسی پیدایی شیوه‌ی جدیدی موسوم به شعر نیمایی است که همگام با شعر کلاسیک تا امروز جریان دارد. این جستار بررسی و مقایسه‌ی آرای دو شاعر هم­دوره، ملک الشعراء بهار به عنوان آخرین نماینده‌ی برجسته‌ی شعر کلاسیک و نیما ‌یوشیج به عنوان نخستین چهره‌ی شاخص شعر مدرن درباره‌ی شعر و شاعری است و از جمله اهداف آن نشان دادن کشمکش بر سر سنّت و تجدّد در حوزه‌ی شعر و شاعری ـ که به تبع فضای کلی جامعه پدید آمده بود- است. فرضیه‌ی پژوهش حاضر شناخت میزان تأثیرپذیری بهار و نیما از سنت و مدرنیسم است. نتیجه­ای که پس از دستیابی به نقاط اشتراک و افتراق آرای بهار و نیما به دست آمده، نشان می­دهد که تکیه‌ی زیاد بهار به سنّت سبب شده است که وی نوجویی را منحصر به محتوای تازه دانسته، نسبت به عناصر ساختاری شعر نگاهی سنّتی و محافظه­کارانه داشته باشد؛ اما نیما به سبب آشنایی با ادبیات و مکتب­های ادبی غربی و احساس ضرورت نوجویی در شعر فارسی به مرور از سنّت شعر فارسی فاصله گرفته، به نوآوری همه­جانبه در حوزه‌ی عناصر ساختاری شعر روی آورده است.